Mga Tauhan:
KOTO
may kapansanan di-pinababayaan
kahit kabuhayan 6
KIKUICHI
ISANG NAGDARAAN
KOTO : Isa akong Koto na nakatira sa pook na ito. Ngayon tatawagin ko si
Kikuichi para konsultahin siya. Nariyan ba si Kikuichi?
KIKUICHI : Nariyan na!
KOTO : Nasaan ka?
KIKUICHI : Heto na ‘ko.
KOTO : May mahalaga akong kailangan sa iyo. Dahil matagal na rin naman akong
hindi nakalalabas ng bahay, ang daming oras na nakabitin sa kamay ko.
Gusto kong magbiyahe at nang makapagmasid naman ng mga tanawin.
Ano sa tingin mo?
KIKUICHI : Sa totoo lang, imumungkahi ko nga sana sa iyo, Ekselenteng ideya.
KOTO : Ano pang hinihintay natin kung Ganoon. Maghanda ka ng sake.
KIKUICHI : Ngayon din, Nakahanda na ang bote ng sake.
KOTO : Umalis na tayo agad. Halika na!
KIKUICHI : Nakahanda na ako.
KOTO : Ano sa palagay mo? Nagtatawanan na siguro ang mga taong makita ang
dalawang paris natin na namamasyal at nagmamasid sa mga tanawin. Pero
ang pagbibiyahe sa bagong lugar ang nakapagpapagaan ng pakiramdam
bukod pa sa kasayahang nalalasap mo.
KIKUICHI : Wala naman sa palagay kong mag-iisip na para tayong gago. Kaya, kapag
nararamdaman mong gusto mong magbiyahe, dapat lang na ilang ulit
tayong magbiyahe. Nakabubuti iyon sa inyo, Amo.
KOTO : Nasa labas na tayo ng nayon. Marahil nasa gitna tayo ng bukirin. Ang
lungkot dito.
KIKUICHI : Nasa gitna nga tayo ng bukirin.
KOTO : Kapag nasa kapatagan ako, parang lumalawak ang aking puso at gumagaan
ang pakiramdam ko.
KIKUICHI : Gaya ng sabi mo, kasiya-siya ang magbiyahe.
KOTO : Makinig ka! Noon ko pa gustong sabihin sa iyo na hindi sa habambuhay ka na lamang umaawit ng mga maiikling awit o bumibigkas ng mga kuwento.
Bakit di mo ensayuhin ang Labanan sa Heike, ang pamosong epiko?
KIKUICHI : Gusto ko nga sanang hingin ang tulong mo tungkol diyan. Masuwerte na
lang at ikaw mismo ang nagbukas tungkol diyan. Kung maituturo mo sa
akin ‘yan, tatanawin kong malaking utang-na-loob.
KOTO : Ituturo ko kung ganoon. Wala rin lang tao sa paligid, bibigkasin ko sa iyo
ang isang berso.
KIKUICHI : Sadyang kay buti mo. Sige, makikinig ako.
KOTO : “Umabot sa krisis ang labanan sa Ichi no Tani, at nauwi sa isang malaking
giyera. Natalo ang mga dakilang Hieke, at nagsisugod ang mga
mandirigma ng Genji—silang sabik sa kabantugan. Parang mga trigong
nagbagsakan sa harap ng mga armas-pandigma. Kalunus-lunos na
pagdanak ng dugo! Walang katapusang kaguluhan! Putol ang baba ng ilan,
at ang iba nama’y talampakan. Sa gitna ng nakakukuliling mga daing at
pananangis, pilit pinaglalapat ang kanilang mga sugatang talampakan sa
duguang baba, ang sugatang baba sa duguang talampakan. Ay, kahabag-
habag na tanawin! Tatlo o apat na raang mga mandirigma ang nagkalat sa
kapatagan!…”
KIKUICHI : Kagila-gilalas palang talaga ang epikong ‘yan. Nagagalak akong marinig.
KOTO : Halika’t pumunta tayo doon sa malayu-layo pa. Sumunod ka sa ‘kin!
KIKUICHI : Sige lang, sumusunod ako.
KOTO : Maraming bumibigkas ng Heike, pero wala akong alam na nakabibigkas ito
nang mainam. Kaya kailangang pag-aralan mo itong mabuti.
KIKUICHI : Iinsayuhin ko itong mabuti, at inaasahan kong tuturuan mo akong muli.
KOTO : Sakali’t maitalaga ako sa posisyon ng “Kengyo”. Gagawin kitang isang
“Koto”.
KIKUICHI : Napakabuti mo ngang talaga.
KOTO : Ano ‘yon? Nakakarinig ako ng alon ng tubig. Siguro’y malapit tayo sa
dagat.
KIKUICHI : Oo nga, pakiramdam ko’y dagat nga ‘yon.
KOTO : Kailangan nating tawirin ito. Ano’ng dapat nating gawin?
KIKUICHI : Ano nga bang dapat nating gawin? 8
NAGDARAAN: (Sa mga manonood) Dito lang ako nakatira. Dahil sa may lalakarin ako sa
kabila ng bundok, kailangan kong magmadali. Ano itong nakikita ko?
Dalawang bulag ang nagbabalak lumusong sa dagat. Paano kaya nila
magagawa ‘yon? Titigil muna ako rito at panonoorin sila pansumandali.
KOTO : Halika! Maghagis ka ng bato para matantiya natin ang lalim ng dagat.
KIKUICHI : Sige. Ayan, naghagis na ako. PLOP!
KOTO : Malalim doon.
KIKUICHI : Malalim na malalim doon.
KOTO : Subukan mo sa ibang direksyon.
KIKUICHI : Sige. Ayan, naghagis ulit ako. CLICK!
KOTO : Mababaw doon.
KIKUICHI : Mukha ngang mababaw doon.
KOTO : Kung gayon, lumakad na tayo nang painut-inot. Halika na!
KIKUICHI : Pero amo, teka muna sandali.
KOTO : Bakit?
KIKUICHI : Sandali, bubuhatin ko kayo.
KOTO : Naku, hindi na kailangan. Basta sumunod ka sa akin.
KIKUICHI : Pero kaya nga ako naririto para pagsilbihan kayo. Para na rin sa kabutihan
ng aking kaluluwa. Hayaan niyo ng buhatin ko kayo.
KOTO : Hindi, huwag na. Dahil hindi ka rin nakakakita, baka maaksidente pa tayo.
Maghawakan na lang tayo sa isa’t isa saka lumakad nang painut-inot.
KIKUICHI : Pero ito ang pagkakataon ko para makatulong sa inyo. Kailangang mabuhat
ko kayo sa aking likuran.
KOTO : O sige, sige. Dahil mapilit ka, papayag akong buhatin mo ako. Pero
kailangang maghanda na muna tayo. Ihanda mo na rin ang sarili mo.
KIKUICHI : Salamat, nakahanda na ako.
NAGDARAAN: Mautak ang mga bulag na ‘yon. Sinusubukan nila ang lalim ng dagat sa
pamamagitan ng paghahagis ng bato. Masuwerte talaga akong aso. Ako ang
